De Onmisbare Rol van de Ski Patrouille

In een ziekenhuisvleugel heerst chaos. Een snowboarder heeft een stok in haar oog en een skiër worstelt met een gezwollen, misvormde pols. Een bleke, zwetende middelbare leeftijds sneeuwschoener zit in een stoel en probeert haar naam te herinneren. Een man in skischoenen kreunt met zijn been in een onnatuurlijke hoek. Te midden van deze hectiek wandelt de 23-jarige Meghan Doremus door de onderzoekskamers met een serene glimlach. Ze past de rode verf op de derdegraads brandwond van een patiënt aan en spuit wat glycerine op het gezicht van een hartaanvalpatiënt om het zweet na te bootsen.

De Kunst van Moulage

Meghan, lid van de Nationale Ski Patrouille (NSP) sinds haar vijftiende, heeft onlangs moulage geleerd—de kunst van make-up aanbrengen om verwondingen en ziektes na te bootsen. Dit is cruciaal voor haar mede-patrouilleurs om hun vaardigheden in Outdoor Emergency Skills te verbeteren of te vernieuwen. Vóór deze rol trad Meghan vijf jaar lang op als patiënt, waarbij ze pijn simuleerde om verschillende verwondingen na te spelen.

“De voorstelling was veel effectiever wanneer je een realistisch scenario had,” merkt Doremus op. “Het versterkte de simulatie van het benaderen van iemand met een echte verwonding in ons skiresort.”

De Gemeenschappelijke Verantwoordelijkheid

Meghan is een van de bijna 100 NSP-vrijwilligers die patrouilleren in het Willamette Pass Resort in Oregon. Dit resort, gelegen tussen Eugene en Bend, is een intieme locatie met vijf afdalingen langs bossen van sparren, ceder, dennen en hemlockbomen. Het is vooral bekend om de steile helling RTS—“Real Tough Stuff”—een van de steilste afdalingen van het land met een hoek van 52 graden.

Patrouilleren is geen glamoureus werk; vrijwilligers zijn vaak koud en nat of zwetend van de inspanning. Ze dragen latex handschoenen om bloed en speeksel te hanteren terwijl ze de klachten van bezoekers over lange liftlijnen of—achter de schermen—schoonmaken van toiletten en het opruimen van achtergelaten hondenuitwerpselen, terwijl ze de klachten van sneeuwschoenwandelaars over waarschuwingsborden negeren.

Historische Wortels, Moderne Bergen

Het is 86 jaar geleden dat Charles Minot “Minnie” Dole de National Ski Patrol oprichtte. In 1938 was hij een gepassioneerde buitenmens die de winterhellingen veiliger wilde maken. Tegenwoordig hebben meer dan 30.000 leden zich aangesloten bij 650 patrouilles in de VS, Canada, Azië en Europa. Enkele maanden na de oprichting van de Nationale Ski Patrouille, richtten outdoor-liefhebbers van Oregon de Willamette Ski Patrol op. Elf leden volgden EHBO-cursussen bij het Amerikaanse Rode Kruis om beter voorbereid te zijn op been- en rugblessures van nieuwelingen in de bergen.

Vandaag de dag maken de patrouilleurs van Willamette Pass zich minder zorgen over inadequate uitrusting—dankzij de verhuurwinkel van het resort—en meer over durfals die op hoge snelheid van de ijshellingen afdalen.

Het Voorrecht van Dienstverlening

Terwijl Doremus de hellingen patrouilleert, zorgt Elting voor de skiërs in het achterland. Beide patrouilles volgen de Outdoor Emergency Care-cursus, een EMT-niveau cursus die hen levensreddende technieken leert. Na afloop van de cursus komen ze slechts een paar keer per jaar samen, zoals bij de jaarlijkse fondsenwervende ski-ruil en tijdens de Waldo 100K Ultramarathon.

“Het is gewoon een voorrecht om in de winter het bos in te kunnen,” zegt Elting, die zijn voorrecht wil gebruiken om anderen te dienen die hun weg vinden, of verliezen, in het achterland.

Een Verenigd Front

Als de zon achter de bomen zakt, voeren de patrouilleurs van het Willamette Pass Resort hun laatste inspectieronde uit en verzamelen ze zich in de hulpverleningsruimte voor een nabespreking met chips en salsa en gedoneerd bier. Ondertussen sluiten de patrouilleurs in de achterlandcabine de luiken en vegen de vloer. Ze zorgen voor de voorraden en sluiten zich aan bij de radio om te wachten op het signaal dat alles veilig is.

Het is deze zorg en bezorgdheid voor vreemden die de twee patrouilles verenigt. Vrijwilligers van alle leeftijden besteden honderden uren per jaar aan het vervullen van de visie van Minnie Doyle, en ze voelen zich vereerd om een bijdrage te leveren aan de veiligheid en gastvrijheid op de pistes.